Sanktuarium Miłosierdzia Bożego

Jednonawowy kościół gotycki był zbudowany w XV w., w XVIII zaś przebudowanym. Kościół należał do uniwersytetu, a jednym z jego proboszczów był rektor akademii, astronom Marcin Poczobutt. W 1821 roku gmach szpitala przejął rząd rosyjski na szpital wojskowy, a kościół przekształcono w cerkiew. W latach 1846-48 został przebudowany w stylu rosyjsko-bizantyjskim i zatracił całkowicie swój pierwotny charakter. Zwrócony został katolikom w roku 1919. Po II Wojnie Światowej proboszczem w kościele był Michał Sopoćko, przewodnik duchowy Faustyny Kowalskiej. Według widzenia tej siostry zakonnej powstał w Wilnie obraz Jezusa Miłosiernego „Jezu, ufam Tobie!“. W czasch sowieckich kościół zmknięto. Na początku XXI wieku zwrócony został wiernym. W ołtarzu głównym znajduje się wspomniany obraz Jezusa Miłosiernego.

Kościół św.Ducha

To jedyna świątynia w Wilnie, gdzie msze święte odbywają się tylko w języku polskim. Kościół św.Ducha, zwany też podominikańskim, uchodzi za jeden z najokazalszych i najwspanialszych zabytków dojrzałego i późnego baroku. Przypuszcza się, że nieduży kościół w tym miejscu stał już w czasach Gedymina. Książęta litewscy, mimo że sami się nie chrzcili, chętnie żenili się z księżniczkami ruskimi. Te były już ochrzczone i książęta nie mieli nic przeciwko temu, że żony wznosiły w Wilnie świątynie. Tak więc wiara chrześcijańska nie była im obca. Chętnie też przyjmowali książęta misje franciszkańskie i domininkańskie. Stąd w Wilnie na długo przed oficjalnym chrztem państwa pojawiają się świątynie, w których modlili się misjonarze. Takową prawdopodobnie była świątynia podominikańska. W 1408 roku Książę Witold wznosi w tym miejscu już większy kościół, który po stu latach Aleksander Jagiellończyk przekazuje zakonowi dominikanów. Kościół stoi bokiem do ulicy i jest pozbawiony wyraźnej fasady głównej. W prawej nawie mieści się wejście do podziemi, pełnych pomieszczeń i krypt grzebalnych. Jak przypuszcza sie krypty te kryją ponad 2 tys. zmumifikowanych zwłok z XVII-XVIII w., miedzy innymi są tu szczątki ofiar dżumy oraz żołnierzy napaleońskich.

Kościół św.Katarzyny

Historycy uważają kościół św.Katarzyny z najbardziej typowy przykład baroku wileńskiego. Dzieje kościoła sięgają 1618 roku, kiedy to hetman Jan Karol Chodkiewicz i jego żona Zofia sprowadzili do Wilna benedyktynki. Postawiono dla nich nieduży murowany kościółek, który w XVIII w. został powiększony i przebudowany przez słynnego archtektę wileńskiego Jana Krzysztofa Glaubiza. Przed kościołem na niedużym skwerze znajduje się popiersie Stanisława Moniuszki, który mieszkał niedaleko kościoła, a grał na organach w kościele akademickim ś.ś.Janów. Dzisiaj w kościele mieści się sala koncertowa.