„Mężczyznom dano wódkę; wtenczas wszyscy siedli

I chłodziec litewski milcząc żwawo jedli.”

                               Adam Mickiewicz „Pan Tadeusz”

Wielowiekowe tradycje kulinarne, często kształtowane przez wieki, są również częścią historii kraju i mogą wiele powiedzieć o lokalnej społeczności.

Mimo globalnej tendencji do zdrowego żywienia, każdy kraj stara się zachować tradycyjne przepisy spuścizny kulinarnej. Przykazywane kiedyś z matki na córkę, są dzisiaj jednym z przejawów tożsamości narodowej.

Kuchnia litewska, podobnie zresztą jak i białoruska, to przede wszystkim ziemniaki, przyrządzane na setki sposobów.

Babka ziemniaczana (kugelis) ze śmietaną i skwareczkami lub pieczona z kawałeczkami mięsa, bardziej posna kiszka (vėdarai) i wprost uwielbiane przez Litwinów cepeliny (didžkukukiai), mięso zawijane do masy z odciśniętych ziemniaków, gotowane, podawane  również ze śmietaną i skwareczkami – to podstawowe przedstawiciele dań z ziemniaków w litewskiej kuchni regionalnej.

Na letnie upały doskonała jest zupa o pięknym fioletowym kolorze – chłodnik litewski. Przyrządzona z buraczków, szczawiu, z dodatkiem koperku, świeżego ogórka, doprawiona śmietaną i gotowanym jajkiem. Do niej osobną podawane są gorące gotowane ziemniaki. Między innymi, prawie każdą zupę na Litwie doprawia się gęstą, tłustą śmietaną.
 Warto też wspomnieć o przysmaku, charakterystycznym w regionalnej kuchni litewskiej. To czarny, żytni chleb.Ma specyficzny, niepowtarzalny zapach i kwaskawy smak. Jeszcze odrobina masła i do szczęścia już nic nie trzeba...

Na kuchni litewskiej swoje piętno odcisnęły inne narody, zamieszkałe teren Wielkiego Księstwa Litewskiego oraz mieszkańcy sąsiednich krajów. Stąd w kuchni litewskiej na dobre zadomowiły się kołduny (Ruś, Białoruś), mięso, zawinięte do ciasta pszennego i gotowane; czebureki (Tatarzy), płaskie pierogi wielkości dłoni, smażone w głębokim oleju; czy karaimskie pierogi – kibiny, mięso siekane, zawinięte w cieście półkruchym i pieczone w piekarniku.